[ Wanna One ] 禁令 ห้ามรัก.. [ Linhoon ] Episode : 11 [ NC Cut ]

[ Wanna One ] 禁令 ห้ามรัก.. [ Linhoon ] Episode : 11 [ NC Cut ]



เมื่อมีครั้งแรก..ครั้งที่สองย่อมตามมา..

แล้วคิดว่าครั้งที่สาม..สี่..จะไม่มีงั้นเหรอ?..
.
.
.
.
.
.
.


''อ..อื้อ.."

"อืม.."

จ๊วบ

เสียงจูบแลกลิ้นดังขึ้นถนัดภายในห้องนอนกว้างโทนสีดำของไลควานลิน ร่างสองร่างที่กกกอดพัวพันกันอยู่บนเตียงนอนสีดำสนิทนั้นกำลังร้อนรุ่มดังไฟรนท่ามกลางฤดูหนาว

"ม..ไม่เอา.." เด็กน้อยเจ้าของผมสีบรอนด์เบี่ยงใบหน้าหวานริมฝีปากหนาร้อนผ่าวของคุณพ่อทันทีที่เหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่ยอมหยุดอย่างที่เคยสัญญาเอาไว้

'คิดถึง มาขอจูบที สัญญาว่าจะแค่จูบ'

สัญญาว่าจะแค่จูบ..

แค่จูบที่ไหนล่ะ นี่เสื้อนักเรียนของเขาน่ะถูกปลดกระดุมแล้วร่วงจากไหล่ลงไปกองอยู่ที่เอวหมดแล้ว!

ควานลินมองใบหน้าหวานที่งอง้ำลงอย่างแง่งอน เพราะเขากำลังผิดสัญญาด้วยรอยยิ้มมุมปาก

"ก็ยังไม่ได้เอาเลยเนี่ย"

แล้วคนชอบพูดสองแง่สองง่ามอย่างทุกครั้งก็โดนฟาดค้อนใส่เข้าให้

ตั้งแต่ที่มีอะไรกันมา ถ้าเป็นเวลาแบบนี้ทีไร พัคจีฮุนมักจะแสดงท่าทีแสนงอนและเอาแต่ใจออกมาให้ควานลินได้เห็นได้สัมผัสอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งผิดกับเวลาปกติที่จะเรียบร้อย และไม่ค่อยกล้าเถียงเขาสักเท่าไหร่นัก

แต่ควานลินก็ไม่เคยตำหนิเจ้าเด็กตัวหอมนี่สักครั้ง ออกจะชอบใจเสียด้วยซ้ำไป

เพราะกิริยาท่าทางแง่งอนฟาดค้อนใส่เขาไม่พักแบบนี้น่ะ ทำให้นึกถึงเด็กชายพัคจีฮุนเมื่อแปดปีก่อนเสียจริง..

"กวานลิน!" พัคจีฮุนฟึดฟัดโมโหอยู่ภายใต้อ้อมกอดของคุณพ่อคนหล่อ พร้อมเงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่ายที่ทำสีหน้าปกติราบเรียบเช่นเดิมเหมือนทุกครั้ง

"เธอไม่เคยได้ยินเหรอ? ว่ามีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง"

''แต่ครั้งที่สอง มีไปแล้วครับ"

"เห็นมั้ยครั้งที่สองยังมีแล้ว แล้วครั้งที่สามสี่จะรออะไร?"

พัคจีฮุนอ้าปากค้างที่ได้ฟังคำตอบเอาแต่ได้ของคุณพ่อ

"คุณพ่อชอบผิดสัญญา!"

ควานลินหัวเราะออกมาแล้ววงแขนแข็งแรงก็โอบกอดรัดร่างป้อม ๆ มากขึ้น

"เพราะเธอน่ารักจนฉันต้องผิดสัญญาบ่อย ๆ งี้ไง" ว่าแล้วโน้มใบหน้าลงหอมแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

"งื้อ" เด็กน้อยเบี่ยงหลบอีกรอบ แต่มันก็ไม่พ้นหรอก เพราะหูเล็ก ๆ นั้นได้ยินเสียงฟอดที่แก้มเข้าซะแล้ว

"เด็กดีของฉัน.." ควานลินว่าแค่นั้นก็ซบใบหน้าคมลงกับซอกคอขาวแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ

"..."
พัคจีฮุนดีดดิ้นน้อย ๆ แต่พอคุณพ่อถอนหายใจเหนื่อย ๆ ออกมาเท่านั้นแหละ อาการฟาดงวงฟาดงาที่เคยทำก็ชะงักลง

"ไม่ทำก็คือไม่ทำ ฉันแค่แกล้งเธอเล่นเท่านั้นเอง.." คุณพ่อคนหล่อพูดออกมาชิดใบหูขาว สองแขนแกร่งกระชับคนตัวป้อมในอ้อมกอดอย่างหวงแหน

"..." เด็กน้อยผมสีบรอนด์เงียบไม่พูดโต้ตอบอะไร หากแต่ภายในหัวสมองเล็กกำลังคิดไปวุ่นวาย


คุณพ่อถอนหายใจออกมาเหมือนเหนื่อย..

เหนื่อยที่ต้องคอยตามใจเราหรือเปล่า..

เพราะตลอดมาคุณพ่อก็ยอมมาตลอด แม้จะชอบพูดท่านั้นท่านี้ก็เถอะ..

อย่างเรื่อง..แบบนี้ก็เหมือนกัน แม้ปากเราจะเคยบอกว่ายอม แต่การกระทำของเรากลับเอาแต่ปฏิเสธ..

คุณพ่อ..อาจจะเบื่อ..

ถ้ากวานลินเบื่อ..เราจะทำยังไง..

แล้วถ้าเบื่อกันมาก ๆ จนไปเอ็นดูเด็กคนอื่นที่ไม่ดื้อ..จะทำยังไง..


"งั้นฉันไปอาบน้ำล่ะ เธอก็นอนได้แล้ว" ควานลินที่ตัดใจลุกออกจากร่างนุ่มนิ่มที่กกกอดอยู่เอ่ยขึ้น พร้อมกับกลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกแล้วเตรียมหันหลังเดินไปทางห้องน้ำ

หมับ!

ทว่าช่วงจังหวะที่กำลังหันหลังอยู่นั้น มือนิ่มขาวก็ดึงรั้งชายเสื้อเชิ้ตของควานลินเอาไว้

"?" ชายหนุ่มชะงักลงพร้อมหันใบหน้ากลับมาเป็นเชิงคำถาม

พัคจีฮุนกำชายเสื้อของคุณพ่อเอาไว้ในมือน้อย ๆ แน่น ใบหน้าหวานก้มลงต่ำ จนอีกฝ่ายไม่สามารถเห็นสีหน้าอาการกันได้

ร้อนถึงคุณพ่อตัวสูงต้องหันหลังกลับมา แล้วจับมือที่ดึงชายเสื้อของเขามากอบกุมเอาไว้ พลางนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเด็กน้อย

"เป็นอะไร?"

"..."

"เธอมีอะไรรึเปล่าพัคจีฮุน"

"ผม.."

"..."

"ผมขอ.."

"..."

"ขอ.."
เด็กน้อยพัคจีฮุนเงยใบหน้าขึ้นมามองคุณพ่อ ดวงตากลมกำลังสั่นไหวกับสิ่งที่เจ้าตัวกำลังจะพูดออกมา มือขาวบีบมือแข็งแรงของควานลินเป็นเชิงขออนุญาติ

"ขอไปอาบน้ำด้วย..ได้มั้ยครับ.."

"!?" ควานลินชะงักพร้อมเบิกตากว้างขึ้นนิด ๆ

"วันนี้..เธอเป็นอะไร ปกติไม่เป็นแบ.."

"นะครับ! ขอผม..ไปอาบด้วย"

ควานลินขมวดคิ้วมุ่นกับท่าทางอ้อนวอนของเจ้ากระต่ายตัวกลม สายตาคมทอดมองเรือนร่างป้อม ๆ ของอีกฝ่ายที่อยู่ในชุดนอนสีฟ้าน่ารักแล้วเลิกคิ้ว

"แต่เธออาบน้ำแล้ว"

"แต่ผมอยากอาบอีก!" พัคจีฮุนสวนขึ้นมาทันควัน

"..."

"ผ..ผมร้อนครับ.."

"..."

"ร..ร้อนมากเลย.." คนเด็กกว่าว่าแล้วทำท่าพัดมือไปมาเป็นเชิงว่าร้อนจริง ๆ

ควานลินมองนิ่ง ๆ ก่อนจะหัวเราะหึออกมา


ร้อน?.. ทั้งที่ตอนนี้มันฤดูหนาวเนี่ยนะ?


จากนั้นคุณพ่อตัวสูงก็ก้มลงชิดใบหน้าน่ารักแล้วเลื่อนใบหน้าคมไปงับใบหูขาวพอให้เด็กน้อยสะดุ้งขนลุกขนชัน

เขาก็ไม่ได้อ่อนด๋อยขนาดจะไม่รู้ว่าที่อีกฝ่ายทำอยู่มันคืออะไร..

"นี่คือเธออ่อยแล้วเหรอ?"

พัคจีฮุนที่ได้ยินคำถามดังนั้น ก็หน้าขึ้นสีเลือด สองแขนขาวยกขึ้นคล้องคออีกฝ่ายอย่างเก้ ๆ กัง ๆ

"..มัน..ยังดูอ่อนหัดใช่มั้ยล่ะครับ.." ถามด้วยน้ำเสียงเบาและตะกุกตะกักขาดความมั่นใจ

ยิ่งคุณพ่อคนหล่อพยักหน้าเป็นคำตอบเชิงว่าใช่ด้วยแล้ว เด็กน้อยผมสีบรอนด์อ่อนก็แทบน้ำตาจะร่วง

คุณพ่อคงจะไม่ชอบ..เพราะเคยผ่านแต่เด็กที่เก่ง ๆ มาทั้งนั้น..

อย่างเรา..มันก็แค่ลูกเจี้ยบหัดเดิน..

"ผ..ผมแค่.."

"ไม่มีทั้งการปลดกระดุมโชว์ ไม่มีทั้งทำสีหน้าเซ็กซี่ ไม่มีทั้งสายตาเชิญชวน แล้วก็ไม่มีรูปร่างเพรียวบางให้ชวนเคลิ้มฝัน.."

"..." เด็กน้อยจากที่น้ำตาคลอหน่วย มาในตอนนี้กำลังร่วงเผาะเพราะคำพูดแทงใจดำของคุณพ่อ

เห็นมั้ย..คุณพ่อเบื่อแล้ว..ใช่สิ ก็ไม่มีอะไรน่าดึงดูดนี่นา..

ริมฝีปากสีระเรื่อธรรมชาติสั่นระริก ก้อนแก้มกลม ๆ แดงฝาดเพราะความอับอายในคำพูดประโยคนั้นของคุณพ่อ สองแขนขาวที่เคยคล้องคอแกร่งอยู่กำลังจะร่วงลงมา

ทว่าก่อนที่พัคจีฮุนจะตัดพ้อน้อยใจไปมากกว่านี้ ริมฝีปากหยักของควานลินก็กระตุกยิ้ม แล้วช้อนร่างกลมนั้นมาอุ้มไว้แนบอก

"แต่รู้อะไรมั้ย ว่าฉัน..โคตรจะชอบท่าทางไร้เดียงสาแต่พยายามจะยั่ว กับรูปร่างอวบ ๆ ของเธอมากกว่าแบบนั้น"

"..."

"แบบนั้นน่ะ..ทีเดียวก็เบื่อแล้ว.."

"..." พัคจีฮุนกอดคอคนเป็นพ่อไว้แน่น แล้วเงยมองสบประสานสายตาที่กำลังพราวระยับคล้ายพร้อมจะขย้ำกันให้ตายไปข้างด้วยท่าทีขวยเขินทั้งน้ำตา

"แต่กับเธอ กี่ครั้ง ๆ ฉันก็ไม่เบื่อหรอก.."
ควานลินก้มลงจูบดึงรั้งหยอกล้อริมฝีปากบางแล้วเอ่ยประโยคถัดมาพร้อมกับพาร่างขาวเดินไปทางห้องน้ำทันที..


"เพราะเวลาฟัด..มันจมเขี้ยวดี.."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



"อะ..ฮึ่ก.."

พัคจีฮุนกำลังหอบกระเส่าพลางแข้งขาที่พาดอยู่บนบ่าแกร่งก็อ่อนแรงลงจนนิ้วเล็ก ๆ นั้นต้องเกาะเกี่ยวกับขอบอ่างล้างหน้าเอาไว้

"..อ้ะ..ฮื่อ..ลึก..อื้อ.." เสียงหวานครางซ่านเสียวออกมายามที่ชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าพ่อกำลังกระแทกกระทั้นใส่เข้ามาจนสุดแรง

''โก่งอีก อืม อย่างนั้น.." ควานลินออกคำสั่ง มือหนาเองก็ยึดสะโพกอวบที่เด้งโก่งขึ้นตามคำสั่งของเขาไว้แน่น แล้วซอยเจ้างูใหญ่เข้าออกช่องทางสีสวยถี่รัวจนหน้าขาของเขากระทบกับหน้าขาของเด็กน้อยจนเกิดเสียงดังไปทั่วทั้งห้องน้ำ

พั่บ พั่บ

"แฮ่ก! ฮื้อ..ม..ไม่ไหว..อ๊า!"

เด็กน้อยที่นั่งอ้าขาพาดบ่าให้อีกฝ่ายชำแรกแทรกกายเข้ามาหวีดร้องลั่น ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือดฝาดกำลังแหงนเงยหลับตารับทุกความเสียวกระสันที่กำลังพุ่นทะยานขึ้นสูงจนฉุดไม่อยู่

มาอาบน้ำท่าไหนกันล่ะเนี่ยพัคจีฮุน!

ไม่วายมือเล็กอยู่ไม่สุขกำลังลูบไล้ไปตามแผงอกแกร่งแข็งแรงของคุณพ่อคนหล่ออย่างเผลอไผล

"ฮื่อ..แด๊ด..กวานลิน..อื้อ.." สรรพนามที่กำลังแปรสภาพใช้เรียกชายหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ใช่ 'คุณพ่อ' อีกต่อไป ถูกหยิบนำมาใช้จนมั่วซั่วไปหมด

"อ่าห์ จีฮุน..คนดีของแด๊ด..ฮ่ะ..''
ควานลินก้มลงทิ้งรอยรักไว้ทั่วแผ่นอกบางที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงไปทั่ว เขาจงใจที่จะเว้นช่วงลำคอขาวของเด็กน้อยเอาไว้เพื่อกันไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นได้อีก เพราะคราวที่แล้วกว่าจะหายสนิทดี ก็ต้องให้เด็กนี่แปะพลาสเตอร์ไปหลายวัน

"อ่า..รู้สึกยังไง ที่มาทำกันที่นี่ หื้ม?"
ควานลินเอ่ยถามร่างอวบขาวนวลทั้งที่ช่วงล่างยังคงซอยถี่ยิบจนอีกฝ่ายตัวโยกหัวสั่นหัวคลอน

พัคจีฮุนที่ได้ยินคำถามนั้นก็ก้มใบหน้าลงมามองส่วนล่างของตัวเองที่กำลังโดนคุณพ่อชักเข้าชักออกอย่างเมามันส์ ริมฝีปากสีสดเผยอปล่อยเสียงครางซี้ดออกมา ก่อนดวงตากลมจะจ้องมองหัวงูบานแฉ่งผลุบเข้าออก

"อื้อ.." เปล่งเสียงตอบออกมาได้เท่านี้จริง ๆ ยิ่งคุณพ่อหมุนควงแท่งรักใหญ่ยาวไปโดนจุดกระสันด้วยแล้ว พัคจีฮุนยิ่งสมองพร่าเบลอจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก

"ดีมั้ย หื้ม?"
แต่คนขี้แกล้งก็ยังคงเป็นคนขี้เเกล้งอยู่ร่ำไป ควานลินทำทีเป็นหยุดชะงักการกระทำทุกอย่างลง แล้วถอยหลังเอาเจ้าแท่งรักออกมาจากรูร้อนของเด็กน้อยซะนี่

"อ้ะ! ค..คุณพ่อ ฮื่อออ!" เด็กน้อยผมสีบรอนด์ที่กำลังหลับตาเม้มกัดริมฝีปากฟินกับรสสวาทที่ได้รับก็ลืมตาพรึ่บขึ้น ดวงตากลมฉายแววไม่พอใจนักที่คุณพ่อขี้แกล้งกำลังถอยตัวตนออกไปจนมันแทบหลุดออกจากรูร้อนของตน

"อย่าแกล้ง ฮื้อออ"

"งั้นถามก็ตอบก่อนสิ" ไม่ว่าเปล่า มือหนาจับแท่งเล็กน่ารักขึ้นมาชักรูดให้ เท่านั้นมันยังไม่หนำใจคนขี้แกล้งอย่างเขาหรอก

ถ้าจะแกล้งเด็กนี่ต้องแกล้งให้สุด..

"อะ..ฮ้าา..อ๊า ๆ !"

"จ๊วบ..อืม.."
แบะขาขาวออก แล้วก้มลงดูดกลืนแก่นกายสีอ่อนน่ารักเข้าโพรงปาก เงี่ยหูฟังเสียงครางหวานหูของเด็กน้อย

"ฮึ่ก..อ..อย่า.." ร้องปรามเสียงอ่อนยวบ เรียวขาขาวที่ถูกจับอ้าออกกว้างนั้นร่วงลงพังพาบเปียกน้ำที่เจิ่งนอง เล็บจิกลงที่บ่าแกร่งจนอีกฝ่ายเลือดซิบ

อีกแล้ว..กวานลินทำให้อีกแล้ว..

"กวานลิน..อ้ะ..จะ..จะ.."
ยิ่งคุณพ่อดูดรัวเร็วมากแค่ไหน เด็กน้อยก็ยิ่งเด้งสะโพกกลมใส่เข้าโพรงปากหนามากขึ้นอย่างลืมตัว นิ้วเท้าทั้งสิบหงิกงอเหยเกเพราะความเสียวที่กำลังจะถูกปลดปล่อย

ควานลินที่รับรู้ได้ถึงรสชาติน้ำหวานที่คนตัวเล็กกำลังหลั่งออกมาให้ได้ชิม ก็ยิ่งเร่งจังหวะมากขึ้นไปอีก จนอีกฝ่ายแตะถึงยอดสรวงสวรรค์ด้วยฝีมือของเขา

"ม..ไม่ไหวแล้ว..อ๊าาา!"

คุณพ่อคนหล่อฟังเสียงหวีดร้องของเด็กน้อยด้วยหัวใจที่เต้นตุบ โพรงปากหนาดูดกลืนน้ำหวานสีขุ่นลงคอจนหมดอย่างไม่รังเกียจ

"แฮ่ก..แฮ่ก.." พัคจีฮุนหอบหายใจกระเส่า แข้งขาอ่อนยวบจนแทบลื่นไถลร่วงลงจากขอบอ่างล้างหน้า ร้อนถึงคุณพ่อที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาพอดีรับเอาไว้ในอ้อมกอด

พัคจีฮุนทิ้งตัวพิงกับอกเปลือยเปล่าของควานลิน เด็กน้อยหอบหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดยกใหญ่ จนกระทั่งเริ่มหายใจเป็นปกติแล้ว จึงเงยหน้ามองใบหน้าคมของคุณพ่อ

และใบหน้าหวานที่อ่อนเพลียจากกิจกรรมเมื่อครู่ก็แดงซ่านจนปิดไม่มิด เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นคราบน้ำรักของตัวเองติดอยู่ที่ข้างริมฝีปากหนา

นิ้วป้อมไล้ไปตามคราบคาวของตนที่ติดอยู่อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"ม..มันเปื้อน..คุณพ่อน่าจะ..ถอนปากออกมาก่อน.." ว่าเสียงสั่น ดวงตากลมหลบสายตาคมที่มองจ้องกลับมาอย่างขวยเขิน

ึควานลินจับมือบางที่กำลังเช็ดทำความสะอาดริมฝีปากของเขาแนบกับแก้มสากของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะดูดเลียปลายนิ้วเล็กที่ฉ่ำไปด้วยน้ำหวานนั้นแล้วพูดตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"ไม่เห็นเปื้อน จะให้บอกกี่ครั้งว่าของ ๆ เมียตัวเองน่ะ ฉันไ.."

"ม..ไม่ใช่นะ!" พัคจีฮุนโวยวายออกมาตาเหลือกเมื่อคุณพ่อกำลังจะย้ำสถานะกันทุกทีไป

"ไม่ใช่อะไร มันเรื่องจริง" ควานลินยักไหล่ไม่สนใจ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่ แล้วถามเด็กน้อยเสียงกระเส่าสั่นพร่า

"แล้วที่ถามน่ะยังไม่ตอบเลย..เป็นไง มาทำที่ห้องน้ำนี่รู้สึกยังไงบ้าง?"

"อ..อื้อ.." เด็กน้อยที่ถูกขยำสะโพกกลมก็รีบหดคอยู่หน้าลงทันที

"ม..ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยสักนิด..ครับ"
เมื่อโดนแกล้งก่อนก็ต้องเอาคืน เด็กน้อยโดนคุณพ่อแกล้งกันหลายรอบแล้ว ครั้งนี้ขอเอาคืนบ้างเถอะ!

"ว่าไงนะ?.."

"เหมือนกำลัง..นอนหลับอยู่บนอ่างล้างหน้าเฉย ๆ.."

สวบ!

"อ๊าา...ฮึ่ก!..''
พัคจีฮุนผวาเฮือกขึ้นทันทีที่โดนดึงรั้งให้โด่งก้นขึ้น ก่อนจะหวีดครางตัวสั่นเมื่อคุณพ่อแทรกกายสอดเข้ามาทีเดียวสุดทาง

"ด..แด๊ด..อื้อ.."

"เงยหน้ามองตัวเองในกระจกสิคนสวย.."
ควานลินกระซิบบอกเสียงแหบพร่าที่ข้างกกหูขาว แล้วกระแทกซอยถี่เข้าหาเด็กน้อยไม่ยั้ง

"ว่าตอนนี้เธอทำหน้าตาแบบไหน.."

เด็กน้อยตัวขาวผมสีบรอนด์ทำตามที่คุณพ่อบอก..แล้วสายตาหวานก็สั่นระริกเมื่อเงาที่กำลังสะท้อนอยู่ในกระจกให้ได้เห็นนั้น คือเด็กชายผิวขาวซีดที่ตอนนี้กำลังขึ้นสีชมพูฝาดไปทั้งตัว ตามแผ่นอก หน้าท้อง ไล่ลงมาที่ข้างสะโพกและซอกขาด้านใน มีแต่รอยจุดสีแดงแต่งแต้มเต็มไปหมด

แต่ที่ดูจะร้ายไปกว่านั้นก็คงจะเป็นสีหน้าหวานที่กำลังโหยหาสัมผัสวาบหวามจากชายร่างสูงที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังนี่แหละ..

"อื้อ.."
ริมฝีปากบางสีแดงฉ่ำเผยอขึ้นลง ยิ่งแท่งรักของคุณพ่อกนะแทกใส่เข้ามาเต็มแรง เด็กน้อยก็เสียวจนแข้งขาสั่น ต้องเอนหัวกลมลงซบกับอกแกร่งอย่างหาที่พึ่ง

ควานลินก้มลงจูบซับขมับชื้นเหงื่อของลูกชายบุญธรรมด้วยความรัก แต่ถึงจะรักแค่ไหน แต่ก็ยอมให้เด็กอายุสิบห้าปีคนนี้มาลูบคมกันไม่ได้..

จะบอกว่ามันคือศักดิ์ศรีที่แสนภูมิใจของไลควานลินก็ไม่ผิดนัก..

"ถึงฉันจะเอ็นดูเธอแค่ไหน.."

"อ่ะ อ๊า..ก..กวานลิน แฮ่ก!"

"แต่จะไม่ยอมให้เธอพูดว่าทำกับฉันแล้วเหมือนนอนหลับอยู่บนอ่างเฉย ๆ หรอกนะ"
ขบเม้มไหล่บางอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะแสดงฝีมือที่ทำเอาพัคจีฮุนจะไม่มีวันพูดคำนั้นกับเขาออกมาอีกตลอดชีวิต..