[ Wanna One ] 禁令 ห้ามรัก.. [ Linhoon ] Episode : 6 [ NC Cut ]
"ค..คุณพ่อ..อ่ะ ฮื้อ ไม่เอา.."
เด็กน้อยร้องประท้วงในลำคอเมื่อคุณพ่อที่เคยนอนนิ่งอีกฟากฝั่งของหมอนข้างที่ใช้กั้นกลางนั้นเริ่มทำตัวเป็นปลาหมึกขยับเข้ามาอยู่ฝั่งเดียวกัน
แถมมือหนายังเหวี่ยงหมอนข้างที่ร่างเล็กใช้กั้นเขตแดนระหว่างกันทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี
"แต่ฉันจะ 'เอา' นี่" ควานลินว่าน้ำเสียงล้อเลียน คำตอบกำกวมทำเอาเด็กน้อยหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันที
"ลามก!" ฟาดค้อนเข้าให้
"ก็เธอน่ารัก ไม่ลามกไงไหว.." ทำหน้าเจ้าเล่ห์มองเด็กน้อยใต้ร่างตนเองอย่างชอบใจที่ได้แกล้ง ใบหน้าคมเริ่มซุกไซ้ไปตามลำคอขาวหอมแป้งเด็กจางๆ
ทำไมหอมนานขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนนี้ก็เช้าแล้วแท้ๆ..
"อ..ฮื้ออ..อย่า..ไม่.."
แม้จะดีใจกับคำชมของชายหนุ่มที่บอกว่าตัวเองน่ารักแต่มือน้อยๆก็ทั้งผลัก ทั้งฟาดเข้าที่แขน ทั้งทุบลาดไหล่หนา
แต่กวานลินในโหมดหื่นกามก็ไม่มีท่าทีจะปล่อยเด็กน้อยพัคจีฮุนสักนิด
เมื่อวานก็เพิ่งจะได้ความบริสุทธิ์ของเขาไปแท้ๆ มาวันนี้จะอะไรอีก..
มันยังเจ็บอยู่นะรู้ไว้ซะด้วย!!!
...ก็ได้แต่โวยในใจเท่านั้นแหละ ภายนอกน่ะเหรอ?
"อึก..อ้ะ.."
ร้องครางเสียงแผ่วไม่เป็นภาษายามที่ริมฝีปากหนาก้มฉกชิมใบหูขาวของตนเอง มือบางขาวซีดจิกเข้าที่แผ่นหลังแกร่งจนเลือดซิบ
ลิ้นสากร้อนลากไล้เลียตั้งแต่ใบหูเล็กไปจนถึงกกหูขาวจนมันเฉอะแฉะไปหมด ยิ่งเห็นเด็กน้อยที่อ้าปากหอบหายใจกระเส่าก็ยิ่งเหมือนโหมไฟในตัวควานลินให้มันลุกโชนจนฉุดไม่อยู่
ตั้งใจไว้ว่าแค่จะแกล้งเด็กนี่เล่นๆแท้ๆ ไหงมันถึงได้แข็งโด่เด่ขนาดนี้วะ!
"ซี้ด.."
สูดปากเบาๆแล้วก้มลงมองกลางกายตัวเองที่กำลังพองนูนคับกางเกงนอนอยู่ ก่อนจะตวัดดวงตาคมขึ้นไปมองใบหน้าของเด็กน้อยทันที
"จีฮุนนา.."
เรียกเด็กน้อยเสียงสั่นพร่า เขารู้ดีว่าเด็กน้อยบอบช้ำและเจ็บแค่ไหนกับบทรักเมื่อวานนี้ และเพราะความสงสารจึงไม่ได้คิดจะทำจริงๆอย่างที่บอกกับเด็กน้อยหรอก
แต่ว่า..เขาเอง เช้าๆแบบนี้ก็ต้องอยากปลดปล่อยบ้างใช่มั้ยล่ะ..
งั้นขอแค่ให้จีฮุนช่วยให้ความร่วมมือกับเขานิดๆหน่อยๆก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?..
"ม..ไม่นะ.." แต่ราวกับรู้ด้วยสัญชาตญาณ เพียงแค่ควานลินเรียกชื่อตัวเองด้วยน้ำเสียงและแววตาที่แตกต่างไปจากเดิม พัคจีฮุนก็รีบตะเกียกตะกายหาทางหนีทันที
"พัคจีฮุน ทำไมต้องดื้อ!" ควานลินที่ยังคงไวกว่าเด็กน้อยตลอดกาลก็รีบกระชากข้อเท้าเล็กทันที ที่เห็นว่าจีฮุนกำลังคลานหนีเขาไปทางปลายเตียง
"อะ อ๊าา!" ตกใจสุดขีดเมื่อถูกรั้งข้อเท้าเล็กเอาไว้ หวีดร้องเสียงหลงเมื่อเสื้อนอนถูกกระชากออกอย่างแรงจนกระดุมกระเด็นหลุดออกจากกัน
น้ำตาใสร่วงพราวลงสู่แก้มเนียน เมื่อคุณพ่อโหมดอ่อนโยนกำลังจะไม่หลงเหลืออีกแล้ว จะมีก็แต่คุณไลที่แสนป่าเถื่อนเท่านั้น
"ฮือ..คุณพ่อ..จีฮุนเจ็บ..ฮึก" ส่ายหน้าจนผมสีบรอนด์อ่อนกระจายยุ่งเหยิงเต็มหมอนสีเข้มยามที่ร่างสูงกำลังคร่อมทาบทับ สะอึกสะอื้นตามประสาเด็กขี้กลัว
"..." ควานลินใจอ่อนยวบลงทันทีที่เด็กน้อยแทนสรรพนามตัวเองด้วยชื่อเหมือนครั้งยังเป็นเด็ก มือหนาที่เคยบีบแขนบางเต็มแรงผ่อนออกจนกลายเป็นแค่แตะกันเท่านั้น
"ฉันมันดูชั่วร้ายมากจนเธอยอมกันดีๆไม่ได้งั้นรึไง?"
"ผ..ผม.." เด็กน้อยกลอกตาไปมาเพื่อหาทางออกไปในตัว ริมฝีปากบางที่สั่นระริกก็พยายามเค้นเสียงตอบควานลินกลับไป
"..ผม..ไม่พร้อม..ครับ"
แต่คำตอบของพัคจีฮุนก็ดันไปกระตุ้นเส้นความอดทนของไลควานลินให้มันน้อยลงไปอีก
นี่เมื่อกี้เขาก็พูด 'ขอ' แล้วแท้ๆ แต่ทำไมเด็กนี่ถึงต้องปฏิเสธกันนัก ชอบโดนข่มขืนรึไงกัน
"สงสัยเธอคงเป็นพวกมาโซคิสม์สินะ.."
"ค..คืออะไรเหรอครับ..ผ..ผมไม่รู้จัก.." เด็กน้อยจีฮุนที่น้ำตายังคงเปรอะเปื้อนที่แก้มเนียนถามกลับไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงแสนใสซื่อ
"อยากรู้เหรอ?.." ควานลินเลิกคิ้ว พลางลากไล้มือหยาบไปตามแผ่นอกบาง
"ถ้าอยากรู้...เดี๋ยวจะสอนให้ เอามั้ย?.."
"...ไ..ไม่อยากรู้แล้วครับ อื้อ" พัคจีฮุนร้องอึกอักในลำคอยามที่ปลายนิ้วเเข็งแรงของคุณพ่อกำลังบดคลึงยอดอกสีอ่อนของตนจนมันเริ่มแข็งเป็นไต ยิ่งสายตาคมที่มองเขาจะคล้ายกลืนกินกันเข้าไปนั่นก็อีก
ไลควานลินมองใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีฝาดอย่างชอบใจ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนื้อเนียนอีกครั้ง สูมดอมดมความหอมหวานเต็มปอด สวมกอดร่างเล็กแนบแน่น ริมฝีปากหนาเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกทว่าอ่อนโยนอยู่ในที..
"เธอเป็นของฉัน.."
"..."
"เธอคือของของฉัน..คนเดียว.."
"..ค..คุณพ่อ.." รับรู้ได้ถึงสัมผัสทางกายที่เริ่มอบอุ่นอยู่ในหัวใจดวงน้อย
ควานลินผละอ้อมกอดออกแล้วมองใบหน้าน่ารักราวตุ้กตาที่ห่างกันแค่ช่วงลมหายใจ ก่อนจะก้มลงจุมพิตที่หน้าผากมนหนักๆหนึ่งที
"พัคจีฮุน.."
"..."
"..เป็นของฉัน..อีกได้มั้ย?.."
เชื่อเถอะว่านี่เป็น 'คำขอ' ครั้งใหม่ที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิตของไลควานลินแล้ว..
ไม่รอฟังคำตอบจากเด็กน้อย คุณพ่อคนหล่อก็จู่โจมริมฝีปากอิ่มทันที ประกบจูบดูดดื่ม ปรับเอียงองศาใบหน้าของร่างบางให้รับจูบหอมหวานนี้ได้อย่างถนัดถนี่มากขึ้น
"อื้อ.." จีฮุนร้องอื้ออึงในลำคอ
เอาอีกแล้ว..ความรู้สึกที่กำลังถูกตีรวนอยู่ในอกนี่อีกแล้ว..
เพียงแค่จูบของร่างสูงก็ทำเอาร่างเล็กแทบจะละลาย ยิ่งลิ้นสากของคนสูงวัยเกี่ยวตวัดหยอกเอินกับเรียวลิ้นเล็กด้วยยิ่งแล้วใหญ่..
เสียงน่าอายกำลังดังออกมาจากร่างสองร่างที่กำลังพัวพันกันอยู่ ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มกระจัดกระจายยับยู่ยี่
"อะ..ฮ้าา.." ปล่อยเสียงครางออกมาอย่างลืมตัวยามที่ริมฝีปากตนเองเป็นอิสระ ดวงตากลมฉ่ำปรือปรอยมองคุณพ่อที่อยู่ด้านบนด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
อยากจะให้คุณพ่อหยุดเรื่องแบบนี้ซะ..เพราะมันไม่ถูกต้อง..
แต่อีกใจก็อยากให้คุณพ่อสัมผัสตัวเองมากกว่านี้..
"..."
ควานลินที่พอจะเข้าใจความสับสนที่กำลังฉายอยู่ในแววตาคู่สวยของพัคจีฮุน ชายหนุ่มก็กระตุกยิ้มออกมาบางเบา
...ฉันมันก็ไม่ต่างจากเธอ...
...ฉันเองก็สับสนเหมือนเธอ...
"เชื่อใจฉันมั้ย?.." ถามเสียงเบาราวกระซิบ ปลายนิ้วไล้แก้มนวลผะแผ่ว
"..."
"ถ้าเธอยังไม่เชื่อ..ตั้งแต่วินาทีนี้ไปก็อยากให้เธอเชื่อใจฉัน.."
"ผ..ผม.."
พัคจีฮุนหลับตาลงอย่างสับสน ไม่รู้แล้วว่าในตอนนี้อะไรคืออะไร สิ่งไหนที่เขาควรจะทำ และสิ่งไหนที่เขาไม่ควรทำ
"แต่เรา..เป็น.."
"ฉันรู้..ว่าเราเป็นอะไรกัน..ฉันรู้..รู้ดีกว่าเธออีก.."
ควานลินเอ่ยตัดบททันทีที่เด็กน้อยจะพูดย้ำความสัมพันธ์ระหว่างกันออกมา ดวงตาสีดำสนิทวูบไหวสั่นคลอนเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ
..แต่ฉัน..ก็ทนให้เธอเป็นของคนอื่นไม่ได้เหมือนกัน..
" 'เรา' เป็นอะไรกันฉันรู้ดี... และก็รู้ด้วยว่าตอนนี้ 'เรา'กำลังเป็นอะไรกัน.."
..ฉันยอมที่จะต้องก้าวขาลงนรก..ยอมลุยลงไปในบ่อลึกที่จะไม่มีวันได้กลับขึ้นมาอีก..เพื่อที่จะได้ยื้อเวลาของ 'เรา' เอาไว้ให้นานที่สุด..
เพียงแค่คำว่า 'เรา' ออกมาจากปากของคุณพ่อ พัคจีฮุนก็หน้าเห่อร้อนขึ้นมาอีก แม้จะยังเด็กเลยอาจจะไม่เข้าใจความหมายที่แฝงในรูปประโยคมากนัก แต่หัวใจดวงเล็กก็สัมผัสได้ด้วยสัญชาตญาณ
..ว่าเขากับคุณพ่อมันเป็นอะไรที่ 'ไม่เหมือนเดิม'..
"..ผ..ผม..ผม.." อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี
"จีฮุน.."
ยิ่งควานลินเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงโอนอ่อนคล้ายจะเร่งเร้าอยู่ในที เด็กน้อยผู้ไม่ประสาในเรื่องอย่างนี้สักทีก็เลยหลับหูหลับตาวาดแขนบางขึ้นไปโอบรอบคอของคนด้านบนทันที
"นี่คือคำตอบของเธอเหรอ?" ควานลินพูดกลั้วหัวเราะขึ้นมาเบาๆ ยิ่งเห็นใบหน้าหวานที่กำลังปิดเปลือกตาแน่นเพราะความเขินอาย ก็ยิ่งเอ็นดูเข้าไปใหญ่
"ค..แค่ครั้งนี้นะครับ.." เปิดเปลือกตาขึ้นมามองสบกับคุณพ่อ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงอย่างไม่แน่ใจว่าที่ทำลงไปในตอนนี้มันถูกต้องรึเปล่า
"ไม่สัญญาได้มั้ย?"
"เอ้ะ? ไม่ได้แล้..อื้อ!"
แล้วเส้นเสียงเล็กก็หายกลับไปในลำคอ เมื่อควานลินก้มลงไปบดจูบอีกครั้ง เด็กน้อยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเผลอขบกัดเข้าที่ลิ้นสากของชายหนุ่ม
กลิ่นเลือดคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากของคนทั้งคู่ รสเฝื่อนๆของมันปะปนหลอมรวมไปกับหยาดน้ำใสที่ไหลย้อยออกมาเปรอะคางมน
"ข..ขอโทษครับ ฮึก ผม.." พัคจีฮุนรีบถอนจูบวาบหวามออกมาแล้วเอ่ยขอโทษร่างสูงเสียงตื่นๆ ไม่วายน้ำตาใกล้จะไหลออกมาอีกรอบ
"บอกว่าอย่าร้องไง ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย" ควานลินปาดหยาดน้ำใสที่เปรอะคางมนออก หนำซ้ำยังแลบลิ้นเลียคราบเลือดที่ติดอยู่บนกลีบปากบางออกให้
"แต่ผมทำคุณพ่อเจ็บ.."
"ฉันจะเจ็บปวดกว่านี้แน่ ถ้าไม่ได้ 'ทำ' เธอ"
ยกยิ้มหล่อร้ายออกมาส่งให้เด็กน้อย ก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมลงต่ำไปหาตุ่มไตสีอ่อนที่กำลังแข็งชูชันชี้หน้าเขา
ดูดดุนขบกัดจนมันเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเข้ม หูของควานลินก็เงี่ยฟังเสียงครางหวานหูที่ดังเป็นระยะๆสลับกับคมเล็บที่จิกข่วนที่ไหล่เขาเพราะคนตัวเล็กใต้ร่างคงจะเสียวกระสันไปถึงปลายเท้า..
..ที่ไม่ต่างจากเขา..
"อื้อ อ้ะ..อึก" แหงนเงยครางกรีดร้องออกมายามที่มือหนาเลื่อนต่ำลงไปลูบไล้แก่นเล็กน่ารัก
ก่อนจะกระตุกเกร็งร่างกายเมื่อลิ้นร้อนๆกำลังครอบลงบนแท่งเนื้อน่ารักจนมันหายมิดเข้าไปในริมฝีปากหนา
"อ๊าา..อึก! ..อื้อ..กวานลิน..กวานลิน..อ้ะ"
หัวสมองพร่าเบลอไปหมด ยิ่งตอนที่ปลายลิ้นของคุณพ่อตวัดถี่รัวที่ส่วนปลายปริ่มน้ำจนเผลอปากเรียกชื่อที่ตัวเองแอบเรียกอีกฝ่ายลับหลัง
"ฮึ่ม..จีฮุน.." ควานลินเหลือบมองใบหน้าสวยที่กำลังหอบหายใจเข้าออกกระเส่า ริมฝีปากเล็กก็เผยอหวีดร้องเสียงครางออกมาไม่ขาดสาย
แต่ที่ทำให้เขาอยากจะจับเด็กนี่มากระแทกให้เอวหลุดกันไปข้างก็คงต้องเป็นการเรียกชื่อเขานี่แหละ..
เมื่อครั้งก่อนคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาดไปเองที่ได้ยินแบบนั้น..แต่มาครั้งนี้ เขามั่นใจแล้วว่า พัคจีฮุนแอบเรียกเขาลับหลังว่าอะไร
...กวานลิน..
..ก็ไม่เลว..บางทีก็รู้สึกดีกว่าคำว่าคุณพ่อเสียอีก..
"อืมม.." หลับตาฟังเสียงครางไม่ได้ศัพย์ของเด็กน้อย ส่วนโพรงปากก็ขยับขึ้นลงปรนเปรอแก่นเล็กที่กำลังปล่อยหยาดน้ำหวานออกมาให้เขาได้ลิ้มลองมัน ก่อนจะผละออกแล้วเลื่อนต่ำลงไปตวัดเลียรอยจีบสีสวยที่กำลังขมิบตึงอยู่ตรงหน้า
ไม่ว่าจะมองตรงไหน พัคจีฮุนก็น่ารักไปทั้งตัว
และเขาก็จะเป็นเพียงคนเดียวที่ได้เห็นมัน..
"ฮ..ฮึก!..อ้ะ อื้อออ ม..ไม่เอา.."
ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นเมื่อเรียวลิ้นสากกำลังแทงเข้าออกรูร้อนของตัวเองถี่ระรัว กระตุกเกร็งถึงปลายทางจนน้ำรักไหลเปรอะไปทั่ว มือน้อยๆผลักใบหน้าคมให้ออกห่างจากส่วนนั้น
"ทำไม? เธอก็ชอบนี่" ควานลินยอมถอนใบหน้าออกมาแต่โดยดี แล้วเลื่อนกายขึ้นไปทาบทับร่างบางอีกครั้ง
"ม..ไม่ใช่.."
"ไม่ใช่อะไร?"
พัคจีฮุนกลอกตาไปมาคล้ายกำลังเรียบเรียงคำพูดที่ไหลเวียนอยู่ในหัว ก่อนใบหน้าและกกหูขาวๆนั้นจะเปลี่ยนเป็นสีเลือด
"ม..มันสกปรก.." บอกเสียงอ้อมเเอ้มในลำคอ
ควานลินที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมา ฝ่ามือหนาลูบไปบนกลุ่มผมนุ่มสีบรอนด์อ่อนสวย
"ไม่เห็นสกปรกตรงไหน ของเมียทั้งคน.."
ฉ่าาาา..
ปกติก็แดงอยู่แล้ว พอเจอประโยคแอทแทคของคุณพ่อเข้าไป ก็แดงร้อนหนักเข้าไปอีก จีฮุนรู้สึกได้ถึงลมร้อนๆที่กำลังออกทางหู เนื้อตัวตามร่างกายก็คล้ายจะเห่อร้อนเหมือนมีไข้ขึ้นมาอีก
"ค..คุณพ่อก็แค่พูดเพื่อให้ผมยอมเท่านั้น.."
ควานลินมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมสวย สายตาคมกำลังสื่อความหมายถึงความจริงจังและจริงใจส่งไปให้ร่างเล็ก
"..แล้วก็คอยดู.."
ว่าจบเท่านั้นก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกให้ร่างกายแกร่งเปลือยเปล่าเท่าเทียมกับคนใต้ร่าง สองแขนแข็งแรงจับยกขาเรียวขาวของจีฮุนพาดบ่าแกร่ง ชักรูดกลางกายที่มันขยายใหญ่จนปวดหนึบ ก่อนจะใช้ส่วนหัวจ่อถูไถไปที่ช่องทางที่ขมิบถี่
"อ้ะ อ๊าา อื้ออ กวานลิน ฮึก อึก.."
"อ่าห์..จีฮุน.."
ยิ่งสะโพกกลมเด้งขึ้นลอยหวือส่ายวนไปมา ควานลินก็แทบสติแตกอดรนทนไม่ไหว เลยได้แต่ก้มลงไปขบกัดทั่วกายขาว ทิ้งร่องรอยความเป็นเจ้าของสิทธิ์ขาดเอาไว้ ไล้เลียซอกคอขาวแรงๆตามอารมณ์ดิบที่มันพุ่งสูง
"ฮื้มม อื้ออ!"
ยิ่งคุณพ่อคนหล่อใช้แก่นใหญ่ถูไถมากเท่าไหร่ จีฮุนก็เสียวมากขึ้นเท่านั้น ส่ายสะโพกไปตามจังหวะที่ถูกนำไป ก่อนจะหวีดลั่นห้องเมื่อส่วนหัวที่บานฉ่ำของคุณพ่อสอดแทรกเข้ามาภายในกาย
"อ๊าา! โอ้ย!" เจ็บแสบไปหมด อ้าปากหายใจรวยรินเมื่อความจุกมันกำลังแล่นไปถึงลิ้นปี่ มือน้อยๆที่เคยกอดก่ายร่างหนาของคุณพ่อกำลังเลื่อนมาผลักหน้าท้องแกร่งให้ถอนตัวออกไป
"จุก..ฮือ..กวานลิน..จีฮุนจุก.." เอ่ยเรียกอีกคนเสียงน่าสงสาร หยาดน้ำตาที่เคยเเห้งเหือดไปเเล้วกำลังไหลออกจากหางตา
"อ่าห์! ทำไมแน่นอย่างนี้วะ..อดทนหน่อยนะจีฮุน อย่าเกร็ง.."
ควานลินเองก็ทรมานไม่แพ้กันเมื่อพยายามจะดันเข้าไป แต่มันกลับชะงักอยู่แค่ครึ่งลำของกายใหญ่ แถมยังคับแน่นขมิบตอดรัดตัวตนของเขาจนปวดหนึบไปทั้งแท่ง
"ฮือ..เจ็บ.."
เด็กน้อยร้องไห้โยเย พยายามผงกหัวขึ้นมามองว่ามีเลือดไหลออกมาแบบครั้งแรกหรือไม่ ก่อนจะร้องครางออกมาอีกครั้งเมื่อใบหน้าคมก้มลงมาแลบลิ้นเลียริมฝีปากอ่อนนุ่มแล้วส่งเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็กอุ่นชื้น
แต่คนที่จะบ้าตายกลับกลายเป็นตัวควานลินเองเมื่อลิ้นเล็กที่เคยไม่ประสาในตอนแรกกลับกลายเป็นว่ากำลังเกี่ยวพันกับเขาได้อย่างสูสี มือเล็กที่เคยผลักไสเขาก็กำลังลูบไล้ไปตามอกแกร่ง สร้างความกระสันให้ร่างสูงเข้าไปอีก
..เด็กนี่เรียนรู้ไวชะมัด..
"อ้ะ อื้ออ กวานลิน..อ้ะๆ" หัวสั่นหัวคลอนยามที่โดนคุณพ่อกระแทกกระทั้นเข้ามาจนสุดทาง ขาเรียวที่เคยถูกพาดบนบ่าหนา กำลังยกลงมาด้วยตัวเจ้าของมันเองแล้วเกี่ยวเข้ากับเอวสอบอย่างรู้งาน
"อ่าห์...ซี้ด.." ควานลินสูดปากครางลึกเมื่อเด็กน้อยดูจะให้ความร่วมมือดีเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้ โยกสะโพกสอบอัดเสยเข้าไปในรูร้อนที่ขมิบตอดรัดเขาแน่น
"อ๊าา ฮื้อออ คุณพ่อ..จะ..จะ..อ๊าา!" ดวงตากลมหลุบต่ำมองแท่งเนื้อร้อนที่หัวบานแดงกล่ำกำลังผลุบหายเข้าไปในทางสวาทของตนเอง แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่บวมแดงยามที่ชายหนุ่มกระแทกแรงๆลงมาให้ใจหวิวเล่น
..จะตายแล้ว..กวานลิน..จีฮุนจะตายแล้ว..
ควานลินเองก็อยากจะปลดปล่อยเต็มแก่ แต่กว่าจะได้ทำแบบนี้อีกครั้งก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกมั้ย ยังไงตอนนี้คนแก่บ้ากามอย่างเขาก็ขอตักตวงมันให้เต็มที่หน่อยก็แล้วกัน..
ถอนกลางกายออกจากรูร้อนจนเด็กน้อยที่คิดว่าเขาจะหนีไปไหน รีบผวากระเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที ควานลินกระตุกยิ้ม ก่อนจะจับกายขาวนวลพลิกหันหลังในท่าคลานเข่าให้เขา
"อ่าห์..อ้าขาออกจีฮุน.." เอ่ยสั่งเด็กน้อยเสียงพร่า
"ค..คุณพ่อ..อ๊ะ ลึก..อื้อ.."
เพียงแค่สอดใส่ลงไปทีเดียวจนมิด ก็เรียกเสียงครางหวานหูออกมาได้แล้ว เด็กน้อยที่กำลังได้เรียนบทเรียนต่างๆซบใบหน้าหวานกับหมอนสีเข้ม โก่งสะโพกกลมขึ้นสูงท้าทายสายตาคุณพ่อเต็มที่ ยิ่งตอนที่แท่งร้อนๆหมุนควงไปโดนจุดกระสัน เข่าเล็กก็แทบทรุดลงไปกองกับที่นอน
"อ๊าาา กวานลิน..ตรงนั้น..อื้อออ"
"จีฮุน..อืมม..โก่งสะโพกแบบนี้แหละ อ่าห์.."
พั่บๆ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังระงมไปทั่วทั้งห้อง รั้งเอวบางเข้าหาแล้วกระแทกกระทั้นสุดแรงจนหัวสมองขาวโพลน มือหยาบบีบเค้นนวดคลึงเนื้อนุ่มตรงสะโพกสวย ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับแบะแก้มก้นออก เผยให้เห็นภาพที่แท่งใหญ่ของเขากำลังแทงเข้าออกรูร้อนที่กำลังบวมเป่งถี่รัว
..โคตรอีโรติกชิบหาย..
"อ๊า..ม..ไม่ไหวแล้ว..ฮื้ออ"
หลับตาแน่นเมื่อความรู้สึกกำลังซ่านลงไปรวมกันที่ด้านล่าง น้ำรักหยดย้อยปริ่มที่ส่วนปลายของแก่นเล็กแล้วหยดลงบนผ้าห่มสีเข้มเป็นดวง
"อีกนิด..อีกนิด..อืม.." กระแทกถี่รัวเมื่อเด็กน้อยใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง พลิกให้ร่างบางนอนราบไปกับที่นอนอีกครั้ง มือหนาประสานเข้ากับมือบางแนบแน่น
"อ่ะ..ม..ไม่ไหว..จะ..จะ...อื้ออ...อ๊าาา!"
บีบมือหนาเต็มแรง ก่อนจะปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยดเลอะหน้าท้องแกร่ง หอบหายใจกระเส่า รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นรัวเร็วจนมันแทบหลุดออกมาข้างนอก
"อ่าห์!!" กระแทกแรงๆอัดใส่ร่างเล็กไม่กี่ครั้งก็เสร็จสมตามคนตัวเล็กกว่าไปติดๆ สายธารข้นขาวขุ่นไหลซึมไปตามช่องทางรักเต็มไปหมด
ควานลินกดแช่ตัวตนอยู่อย่างนั้นอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆถอนกลางกายออกเมื่อเด็กน้อยใต้ร่างดิ้นยุกยิกไปมา
"เลือดอีกแล้วแฮะ.."
ใบหน้าคมเจื่อนลงนิดๆเมื่อสายตามองหยาดน้ำรักของตัวเองที่ไหลย้อนออกมาโดยมีสีแดงของเลือดปะปนออกมาด้วย
"เจ็บมากมั้ย.." รีบผละออกจากเด็กน้อยทันที แล้วหาผ้าห่มมาคลุมร่างกายขาวนวลที่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยแดงๆจากฝีมือของเขา
จีฮุนพยักหน้าแทนคำตอบ ดวงตาคู่สวยคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา ก่อนจะต้องสะดุ้งตกใจเมื่ออ้อมแขนแข็งแรงของคุณพ่อกำลังโอบกอดเขาเอาไว้
"ฉันขอโทษ.." น้ำเสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูเล็กด้วยความรู้สึกผิด
และคล้ายว่าเด็กน้อยจะรับรู้ถึงมันได้ แขนบางๆจึงยกกอดตอบเบาๆ พร้อมๆกับน้ำเสียงใสๆที่เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่โกรธคุณพ่อหรอก"
ควานลินที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนอ้อมกอดออก ยิ้มหล่อออกมาอย่างดีใจที่ร่างบางไม่คิดโกรธเขา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายยิ้มตอบกลับมาก็ยิ่งใจชื้นขึ้นไปอีก
"งั้นคราวหน้ามาทำกันใหม่นะ"
พัคจีฮุนที่กำลังแย้มยิ้มหวานหยดให้คุณพ่อคนหล่อถึงกับหุบยิ้มฉับลงทันทีที่ได้ยินประโยคข้างต้น ก่อนมือน้อยๆทั้งสองข้างจะผลักไสร่างหนาที่บ้ากามเข้าเส้นเลือดเต็มแรง
กระเถิบถอยหนีให้พ้นระยะห่างจากที่อีกคนจะเอื้อมถึง ดวงตากลมฉายแววขุ่นมัวเล็กๆ
"มันจะไม่มีอีกแล้วครับ!"
*แงง กว่าจะเสร็จ ปวดหัวตุบมากเลย งื้ออออ ฝากไปคอมเม้นท์ในหน้าหลักด้วยนะะะ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น