[ Wanna One ] 禁令 ห้ามรัก.. [ Linhoon ] Episode : 4 [ NC Cut ]

[ Wanna One ] 禁令 ห้ามรัก.. [ Linhoon ]



Episode : 4 [ NC Cut ]



"เธอเลือกแล้ว..ฉันก็เลือกแล้วเหมือนกัน!!!"

พูดจบประโยคก็ดึงรั้งร่างเล็กที่พยายามจะพุ่งตัวหนีไปทางประตูที่อยู่ด้านหลังของเขา แต่มันก็ช้ากว่าคนขายาวอยู่ดี

มือหนากระชากแขนบอบบางของเด็กน้อยเต็มแรง จนร่างทั้งร่างนั้นเซลอยหวือมาประทะกับอกของเขา


"อื้อ! ปล่อยผมนะครับ!"

"ปล่อยงั้นเหรอ? ฉันจะไม่โง่ปล่อยเธอให้หลุดมือไปได้อีก ในเมื่อเธอเลือกมันเอง!"

"ผมเลือกอะไรครับ!? ผมไม่เคยเลือกอะไรทั้งนั้น!"

พัคจีฮุนพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดอันแข็งแรงของชายหนุ่ม ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งถูกกอดรัดแน่นขึ้นจนรู้สึกว่าแทบจะหายใจไม่ออก แต่กระนั้นเด็กน้อยก็ยังคงออกแรงสู้กับอ้อมแขนนี่ต่ออย่างไม่ลดละ

หึ..ไม่เคยเลือกงั้นเหรอ?

ควานลินกระตุกยิ้มมุมปาก มือหนาที่กำรวบข้อมือบางอยู่กำแน่นขึ้นจนอีกคนต้องเบ้หน้า ดวงตาคมฉายแววเด็ดเดี่ยวกับสิ่งที่เขาได้เลือกเเล้ว

"จำคำของเธอเอาไว้.."

"ฮึก..ปล่อยผมเถอะนะครับ.."

"แล้วก็จำเอาไว้ให้ดี..."

"...."

"..ทุกคำพูด.."

"...."

"..ทุกน้ำเสียง.."

"..อึก ฮึก.."

"..ทุกการกระทำของฉันใน 'วันนี้'..."

...เพราะฉันเองก็จะต้อง 'จำ' มันเหมือนกัน...

พลั่ก!

แล้วร่างเล็กในชุดนอนสีอ่อนก็ถูกร่างสูงของควานลินผลักลงบนเตียงนอน ก่อนกายหนาจะขึ้นคร่อมทับจนเด็กน้อยขยับตัวไม่ได้ มือหยาบที่กำรวบข้อมือบางอยู่นั้น ยกมันขึ้นไปกดอยู่เหนือกลุ่มผมสีบรอนด์อ่อนกับเตียง

"อะ ปล่อยนะ! จะทำอะไรครับ?! ไม่ใช่แบบนี้ อื้ออ! อื้ออ!!"

เด็กน้อยอายุสิบห้าหวีดร้องลั่นยามที่อีกฝ่ายกำลังใช้มือข้างที่ว่างของเขาเชยคางมนของตัวเองให้แหงนเงยขึ้น ก่อนใบหน้าน่ารักจะอยู่ในอาการตระหนกสุดขีดเมื่อใบหน้าคมสันของคุณพ่อนั้นกำลังเคลื่อนมาใกล้ แล้วประกบริมฝีปากหนาเข้ากับกลีบปากนุ่มนิ่มของตัวเอง

"อะ..อื้อออ"

ร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอไม่เป็นภาษาเมื่อบทเรียนรักที่เพิ่งจะเริ่มโดยการนำของชายหนุ่มนั้นมันเร็วเกินไปจนเด็กที่บริสุทธิ์ไม่ประสาในเรื่องอย่างนี้แม้แต่การจูบอย่างพัคจีฮุนต้องเบิกตากว้าง ยิ่งลิ้นสากร้อนๆพยายามสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของตัวเอง เด็กน้อยก็ยิ่งขวัญกระเจิงเข้าไปใหญ่

ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้!

ทั้งดิ้นทั้งทุบไปบนลาดไหล่หนา แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะหยุดการกระทำเหล่านี้สักนิด ตั้งสติได้อีกทีก็ตอนที่ลิ้นร้อนๆของคุณพ่อกำลังเกี่ยวกระหวัดพันพัวกับลิ้นเล็กนั่นแหละ

"อื้อ! อึก!"

"ฮึ่ม.."

ควานลินครางกระหึ่มในลำคอเมื่อร่างบางขาวนวลใต้อาณัติกำลังพยศใส่เขา โดยการงับคมเขี้ยวลงบนริมฝีปากของเขาจนรับรู้รสชาติคาวเลือดที่กำลังคลุ้งอยู่ในริมฝีปาก ดวงตาคมวาวโรจน์ขึ้นทันที ก่อนจะงับลงบนกลีบปากบางบ้างจนมันห้อเลือด แล้วผละออก

"ฮึก! คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ฮืออ"

"ทำไม..?"

"ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้เลยครับ...จนกระทั่งถึงเมื่อกี้นี้..ฮึก.."
เด็กน้อยปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่คิดจะกลั้นอีกต่อไป ไหล่เล็กสั่นไหวเพราะแรงสะอื้นจนตัวโยน

"เธอต้องการจะพูดอะไร"

"...ผม..รู้สึกรังเกียจตัวตนคุณในตอนนี้...ครับ.."

"..เหอะ.."
ควานลินทำเพียงร้องเหอะออกมาเท่านั้น ก่อนจะก้มลงมองใบหน้าหวานที่นองไปด้วยน้ำตาด้วยสีหน้าคาดเดายาก มือหนาข้างที่กำรวบข้อมือบางคลายออก ก่อนจะเปลี่ยนมาใช้มันปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกจนหมด เผยให้เห็นเเผงอกและกล้ามเนื้อสวยงาม

"รังเกียจกันก็ดี จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดเวลาที่ฉันจะต้อง 'ขย่ม' แรงๆใส่เธอ"

แคว่ก!

ชุดนอนสีเหลืองอ่อนน่ารักถูกกระชากให้ขาดวิ่นออกจากร่างขาวนวลที่เคยสวมใส่มัน

"อ๊ะ อ..ออกไป!"

มือบางรีบตะครุบเศษซากชุดนอนที่เหลืออยู่ยกขึ้นมาบังแผ่นอกบางของตัวเอง แต่มันก็ช่างช้ากว่าคนเป็นพ่อนัก มือหนาปัดเศษเสื้อที่อยู่ในมือบางออกไปไกล ก่อนปลายนิ้วเรียวจะกดเข้าที่ตุ่มไตสีชมพูอ่อนที่เขาเคยเห็นมันเมื่อแปดปีก่อนในตอนที่พัคจีฮุนอายุเพียงเจ็ดขวบ

ในตอนนั้นเขาดูได้แต่ตา แต่มาวันนี้เขาได้สัมผัสมันแล้ว..

"อะ อึก อ้ะ"

แม้ปากจะพร่ำบอกว่ารังเกียจนักหนา แต่ร่างกายกลับกำลังทรยศจนไม่เหลือชิ้นดี แผ่นอกบางแอ่นขึ้นลอยหวือแทบติดใบหน้าหล่อของควานลิน ยามเมื่อปลายนิ้วชิ้กำลังละเลงขยี้ยอดอกสีสวยของตัวเอง

คล้ายว่ามันรอคอยชายหนุ่มมาโดยตลอด..

หลุดเสียงครางเสียวซ่านออกมา ใบหน้าหวานแดงกล่ำเห็นได้อย่างชัดเจน ยิ่งเผลอประสานสายตาเข้ากับดวงตาคมของคุณพ่อ เด็กน้อยก็ต้องรีบหลับตาปี๋หนีทันที

"หึ เนี่ยน่ะเหรอรังเกียจของเธอ พัคจีฮุน?"
ควานลินหัวเราะในลำคอชอบใจเมื่อเห็นว่า ปฏิกิริยาของเด็กน้อยใต้ร่างนี้ช่างไร้เดียงสานัก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่รู้จะสะกดกั้นมันยังไง ถึงได้แสดงออกมาทั้งหมดแบบนี้

"หอม..อืม" ก้มลงละเลียดดอมดมตรงแผ่นอกบางที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงไม่เป็นจังหวะ แล้วตวัดลิ้นไล้เลียเข้าที่ยอดอกที่เขาสะกิดเล่นจนมันแข็งเป็นไตเบาๆ

"อะ อ๊าา..อึก แฮ่ก..อย่า..อ..ออกไป..อื้ออ"

แค่ลิ้นเปียกชื้นของคุณพ่อคนหล่อตวัดหยอกเอินกับตุ่มไตบนอกตัวเองไม่กี่ครั้ง เด็กน้อยก็หลุดเสียงครางอึกอักออกมาแต่ก็ยังไม่วายร้องห้ามไปด้วย เผลอยกมือบางขึ้นไปขยุ้มผมสีดำสนิทของชายหนุ่มเพื่อระบายความเสียว


คำพูดกับการกระทำกำลังสวนทางกันสุดขั้ว..


ไม่รู้แล้ว พัคจีฮุนไม่ขอรู้อะไรอีกแล้ว..

ขบกัดจนยอดอกสีชมพูอ่อนกลายเป็นสีแดงช้ำ ควานลินก็ผละริมฝีปากออกแล้วมองผลงานของตัวเองด้วยสายตาพึงพอใจ เลื่อนตัวขึ้นมาประกบริมฝีปากบวมเจ่อของเด็กน้อยอีกรอบ คราวนี้ชายหนุ่มแทบอยากจะจับร่างบางกระแทกซะเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ

เมื่อลิ้นเล็กๆที่ถดหนีเขาไปมานั้นกำลังเล่นกับความกระสันที่กำลังพุ่งพรวดลงไปจ่อรวมกันอยู่ที่ด้านล่าง ยิ่งเขาลากลิ้นตามไปพัวพัน อีกคนก็พยายามตวัดหลบเขา จนกลายเป็นทั้งเขาและเด็กน้อยต่างฝ่ายต่างแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม เสียงน่าอายดังสะท้อนก้องอยู่ในห้องนอน หยาดน้ำใสไหลเลอะเปรอะไปทั่วคางมน จนควานลินต้องผละออกมาใช้นิ้วโป้งป้ายเช็ดออกให้

ไม่เคยอ่อนโยนกับใครขนาดนี้มาก่อน...

แม้แต่ตอนที่กำลังร่วมรักกัน ควานลินก็ไม่เคยจะสนใจหรือใส่ใจคู่ขาที่กำลังร่วมหลับนอนกับเขา แต่กับเด็กคนนี้ มักมีข้อยกเว้นเสมอ..

ซุกไซ้ซอกคอขาวหอมกรุ่น ขบเม้มดูดดุนเเผ่วเบาเพราะกลัวว่ามันจะเกิดร่องรอยที่บริเวณคอ มือหนาก็เลื้อยลงไปผลักหว่างขาเรียวที่เบียดชิดกันแน่นให้อ้าออก แต่เด็กนี่ก็ดื้อซะเหลือเกิน จนต้องใช้เรียวขาเเกร่งของเขากระแทกแทรกตัวเข้าไปจนได้

"ปล่อยมือเดี๋ยวนี้ พัคจีฮุน.." เสียงทุ้มว่าด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กๆ เมื่อมือเล็กพยายามฉุดรั้งกางเกงนอนที่เขากำลังดึงมันให้เลื่อนหลุดจากสะโพกกลม จนเหลือเพียงชั้นในสีอ่อนตัวจิ๋วปกปิดเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่เท่านั้น

"ม..ไม่เอา..ครับ.."

ขนาดนี้แล้วยังจะดื้ออีก

"บอกให้ปล่อยไง.."

"ฮื้อ ไม่..ไม่ปล่อย.."

ควานลินพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด เขาเองก็ไม่ใช่คนที่ความอดทนสูงอะไรนัก ถ้าเป็นคนอื่น จีฮุนคงโดนเตพิดไปนานแล้ว เเต่เพราะว่านี่คือร่างบางที่เขาหลงรักหรอกนะ ถึงได้พยายามใจเย็นอยู่ได้ถึงขนาดนี้ ทั้งที่จริงๆแล้วตัวตนแข็งขืนของเขามันปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหว

"ถ้าเธอยังดื้อแบบนี้ มันจะเจ็บ ไม่รู้รึไง?"

"ข..ขอร้องนะครับ..หยุดมันเถอะ นะครับ อะ ห่ะ..อึก"
 ใบหน้าหวานตื่นกลัวขึ้นมาเมื่อคุณพ่อพูดว่ามันจะเจ็บ ก่อนจะหวีดเสียงครางออกมาเมื่อแก่นกายเล็กกำลังถูกบดคลึงด้วยข้อนิ้วแข็งแรงของคนด้านบน

มือบางสั่นระริกพยายามปัดนิ้วเรียวที่กำลังขยี้ส่วนปลายแกนเล็กออก แต่เรียวแรงก็ยิ่งเหมือนถูกสูบไปจนหมด เมื่อใบหน้าคมที่เคยซุกไซ้บริเวณซอกคอขาวกลับเลื่อนต่ำลงไปหยุดอยู่บริเวณปลีน่องขาว ข้อนิ้วขาวแข็งแรงรูดชั้นในตัวจิ๋วของร่างบางออกไปกองอยู่ตรงข้อเท้าเล็ก ก้มลงสูดดมกลิ่นกายตัวตนอันบริสุทธิ์ของเด็กน้อยเต็มปอด

ต้องยอมรับเลยล่ะว่าพัคจีฮุนหอมไปทั้งตัวจริงๆ..

"อ..อย่า.." พัคจีฮุนหลับตาแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองภาพตรงหน้าในตอนนี้สักวินาทีเดียว เสียงร้องห้ามเริ่มเบาหวิวลงตามอารมณ์หวามที่ถูกร่างสูงปลุกปั่นจนหัวสมองเล็กชักจะว่างเปล่าเรื่อยๆ

"อืม..จีฮุนนา.." จูบซับไล้เลียไปตามง่ามขาขาว ขบเม้มแรงๆทิ้งรอยรักสีแดงเข้มประทับตีตราความเป็นเจ้าของเอาไว้ด้วย ก่อนจะยกเรียวขาเล็กขึ้นมาไว้อยู่บนบ่าแกร่งของตนเองทั้งสองข้าง มือหนาก็ประคองก้นกลมๆให้ลอยอยู่เหนือที่นอน ใบหน้าหล่อคมซุกลงตรงช่องทางสีสวยที่กำลังขมิบคล้ายยั่วยวนให้เขาสอดใส่เข้าไปไวๆ

หึ..ไม่ต้องยั่ว ยังไงวันนี้ฉันก็เลือกแล้ว..

จะขึ้นสวรรค์

หรือจะต้องตกนรก..ก็ไม่สนแล้ว..


"อะ อ๊าา..ฮ้าาา ม..ไม่! อึก..ห่ะ..แฮ่ก!"

หลุดครางเสียงหลงออกมา ยามลิ้นร้อนๆแตะลงที่รอยจีบสีชมพูทางช่องด้านหลัง แก่นกายเล็กกระตุกวูบปล่อยน้ำรักขาวขุ่นพุ่งเป็นสาย ดวงตากลมที่เคยหลับพริ้มมาตลอดเบิกกว้างค้าง

"อืม..อ่าห์" พ่นลมหายใจร้อนๆรินรดช่องทาง ก่อนจะถ่มน้ำลายลงไป ข้อนิ้วชี้แข็งแรงก็แทรกผ่านรอยจีบที่ปิดสนิทไร้การรุกรานใดๆมาก่อนเข้าไป แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่กำลังแห้งผากของตัวเองยามดวงตาคมมองภาพสุดแสนจะอิโรติกตรงหน้า

แทงนิ้วเรียวเข้าออกช่องทางที่ขมิบตอดรัดข้อนิ้วของเขาช้าๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น เมื่อทางรักที่เคยฝืดคับแคบ เริ่มจะไหลลื่นมากขึ้น จากแค่นิ้วเดียวร่างสูงก็เพิ่มเข้าไปอีกหนึ่ง

"อะ อื้อ ...อ๊าา ฮ้าา.."
เล็บยาวๆของเด็กน้อยเผลอจิกลงที่บ่าแกร่งเมื่อจังหวะเข้าออกรัวเร็วจนเสียวกระสันไปถึงปลายเท้า ยกสะโพกขึ้นสูงเหนือเตียงนอน

แค่เห็นอากัปกิริยาของร่างเล็กที่ดูจะพร้อมแล้วสำหรับบทรักบทต่อไป ข้อนิ้วแข็งแกร่งก็ชักออกทันที เเต่เหมือนเด็กน้อยที่กำลังใกล้ถึงจุดหมายจะไม่เข้าใจ มือบางรีบตะครุบมือหนาทันที เผลอผงกหัวขึ้นมองใบหน้าคมของคุณพ่อด้วยแววตาฉ่ำปรือปนเว้าวอน ริมฝีปากสีแดงสดอ้าหอบกระเส่าแผ่วเบา

"อ..อื้อ..ค..คุณพ..พ่อ.."

"เธอรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไร.."

"...ห่ะ แฮ่ก.."

เด็กน้อยหอบหายใจกระเส่า ยิ่งหลับตาก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงช่องทางทางด้านหลังของตัวเองที่กำลังขมิบตอดกันเป็นจังหวะ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เมื่อความรู้สึกภายในกำลังตีกันจนมั่วซั่ว

"เธอไม่รู้..."

''...''

"..แต่ฉันรู้..ว่าฉันต้องทำอะไร.."

เมื่อเห็นเด็กน้อยไม่ยอมตอบ ควานลินก็ชักมือหนาข้างที่เปรอะไปด้วยน้ำใสของร่างบางออกจากมือเล็ก ยกขาเรียวที่เคยพาดบนไหล่เขาลงไปวางตั้งชันบนเตียง สองขาแกร่งสอดแทรกซ้อนอยู่ด้านล่างแล้วรูดซิปทองเหลืองตรงเป้ากางเกงยีนส์ลงช้าๆ

ดวงตากลมใสมองการกระทำทุกอย่างด้วยหัวใจที่กำลังเต้นถี่รัวจนแทบระเบิด ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีทันทีเมื่อแก่นกายใหญ่โตดีดผึงออกมาผงาด แสดงความคับพองอยู่ด้านนอก

มือหนารูดรั้ง 'เจ้างู' ที่พัคจีฮุนเคยนั่งทับมันเมื่อแปดปีก่อนจนส่วนปลายบานออก เส้นเลือดปูดโปนดูน่ากลัวประดับอยู่ทั่วแท่งร้อน เมื่อเตรียมการพร้อมแล้ว ควานลินก็จับอาวุธใหญ่แข็งขืนจ่อที่ช่องทางสีสวยที่ขมิบรอให้อะไรที่ใหญ่กว่านิ้วของเขาเข้าไปสำรวจมัน

"อะ อ๊าา! ฮื้ออ เจ็บบ!!"

พัคจีฮุนที่เคยคล้อยตามไปกับความเสียวซ่านในตอนแรกหวีดร้องลั่นห้อง เมื่อปลายหยักแทรกผ่านเข้ามาข้างใน เล็บจิกลงกับที่นอนแน่น น้ำตารินไหลออกจากดวงตากลม เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกรุกล้ำจนมันฉีกขาด จุกจนแทบพูดไม่ออก

"อ่าห์! แน่นชิบ.." กดลงไปไม่ถึงครึ่งลำ ก็ไปต่อไม่ได้อีก เมื่อความคับแน่นกำลังดูดกลืนตัวตนของเขาให้ขยับไปไหนมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ก้มมองช่วงล่างของร่างบางก็ถึงกับหน้าเสียนิดๆ เมื่อเลือดสดๆกำลังไหลรินออกมา

"ฮึก เจ็บ..ออกไป..เอาออกไป..ฮืออ" เด็กน้อยร้องไห้โยเย เมื่อร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ มือบางผลักไสอกแกร่งแรงๆ น้ำตาไหลรินราวเขื่อนแตก

"อย่าเกร็ง.."

"ไม่..อึก.."

''เชื่อใจฉัน.."

ควานลินโน้มตัวขึ้นมาจนใบหน้าหล่ออยู่ระดับเดียวกับใบหน้าหวานเปรอะน้ำตา นิ้วเรียวไล้ไปตามแก้มใสขึ้นสีแดงจัดที่เปรอะน้ำใสออกเบาๆ แอบสังเกตุเห็นว่าอีกคนอุณหภูมิร่างกายเหมือนจะเริ่มสูงขึ้น

"ถ้าเจ็บ ก็จิกลงบนนี้" จับมือบอบบางที่กำลังจิกลงบนที่นอนให้เลื่อนขึ้นมาวางแหมะอยู่ที่ลาดไหล่ของเขา ก่อนจะเริ่มขยับอีกครั้ง




"อะ! ห่ะ.." ใบหน้าสวยแหงนเงยขึ้น เมื่อลำกายแกร่งพยายามชำแรกแทรกตัวเข้ามาลึกกว่าเดิม เล็บยาวๆจิกลงบนไหล่หนาเต็มแรงจนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้า

ควานลินที่รู้อยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่เล็บคมๆฝังลงบนเนื้อของเขา ร่างสูงก็ไม่รอช้าชักรูดแก่นเล็กเพื่อปลุกปั่นสร้างอารมณ์ให้เด็กน้อยอีกครั้ง ริมฝีปากหนาประกบจูบกับริมฝีปากแดงเห่อบวมเพื่อเบนความสนใจ

และมันก็ได้ผล เพราะน้ำหล่อลื่นที่แห้งเหือดไปแล้วในตอนแรกกำลังหลั่งออกมาผสมกับหยาดเลือดบริสุทธิ์ของร่างบางจนเขาสามารถขยับตัวได้สะดวกขึ้น

"อื้อ อ่ะ!"
พอความเจ็บเริ่มบรรเทา ความเสียวปลาบก็แล่นขึ้นสมอง นิ้วเท้าจิกลงบนที่นอนยามที่ร่างหนาของคุณพ่อกระแทกกระทั้นเข้าออกถี่ยิบ

อยากจะหนี...

อยากจะดิ้น..

แต่ร่างกายมันกลับไม่เคยฟัง...

เผลอยกสะโพกขาวอวบร่อนเก้ๆกังๆไปตามจังหวะที่อีกฝ่ายเป็นคนนำทาง หัวสมองของเด็กน้อยขาวโพลนไปหมด ไม่มีเหลืออีกแล้วความน้อยใจหรืออาการประชดประชัน

"อะ ฮ้าาา..ฮื้ออ อึก อ๊ะๆ!"

"อา..อย่างนั้น..จีฮุน อืมม"
หมุนควงปลายหยักไปทั่วช่องทางคับแน่น ยิ่งตอนที่ปลายหัวบานๆควงกระแทกไปโดนจุดกระสัน ร่างเล็กก็ยิ่งตอดรัดจนเขาปวดหนึบจนจุกไปหมด อยากจะพ่นน้ำรักใส่รูร้อนซะตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป ขยำก้นนิ่มจนมันขึ้นสีแดงเพราะแรงมือของเขา

จับขาเรียวพาดบ่าอีกรอบ ก่อนจะถอยออกมาเกือบสุดแล้วกระแทกสวนกลับเข้าไปใหม่จนมิดลำกาย ยิ่งกระแทกก็ยิ่งลึก ยิ่งลึกก็ยิ่งมันส์ จนเผลอซุกไซ้ขบเม้มเข้าที่ซอกคอขาวทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไม่ทำรอยที่ตรงส่วนนี้

"อ่า อื้มมม"

"อะ อ๊าา ลึก อื้ออ จุก! ฮึก..ค..คุณพ่ ..พ่อ..ห่ะ!" เด็กน้อยส่ายหัวไปมาเอามือปิดบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้คุณพ่อเห็นเลยว่าตอนนี้เขากำลังทำสีหน้าเสียวซ่านขนาดไหน เรียกคุณพ่อคนหล่อที่กำลังขย่มเขาไม่เว้นจังหวะหายใจด้วยเสียงสั่นพร่า

ควานลินมองใบหน้าสวยที่กำลังฉ่ำปรือด้วยรสสวาทด้วยความพึงพอใจอย่างที่สุด ยิ่งมองก็ยิ่งเห็นว่าเด็กนี่เซ็กซี่ขนาดไหน ไม่ต้องปรุงแต่ง ไม่ต้องพยายามอะไรเลย พัคจีฮุนก็ทำให้ไลควานลินหลงหัวปรักหัวปรำ

"ไม่ใช่คุณพ่อ..เรียกชื่อฉันสิจีฮุน"

พูดไม่พอ มือยังขยี้บี้เค้นคลึงยอดอกสีแดงช้ำแรงๆ ตรงส่วนล่างก็ไม่น้อยหน้า กระเด้าเอวสอบเข้าหาถี่รัวจนร่างบางหัวสั่นหัวคลอน เสียงเนื้อกระทบกับเนื้อดังพั่บๆพอๆกับเสียงครวญครางหวีดแหลมของเด็กน้อย

"อื้อออ อ่ะ ค..คุณไล..อ๊ะๆๆ!"

แค่เพียงคำว่าคุณไลหลุดออกมาจากริมฝีปากบาง ชายหนุ่มก็รู้สึกฉุนจัด จนต้องหมุนปลายหัวบานเข้าหาจุดกระสันของร่างเล็ก ก่อนจะกระแทกเสยจนจีฮุนต้องแหงนใบหน้าหวานขึ้นครางรับความเสียว

"ซี้ด...อ่าาา อีกที..เรียกชื่อฉัน.."

"ม..ไม่ไหว..อื้ออ แฮ่ก..อ่ะ อ๊ะ..จะ..จะ.."

ยิ่งชายหนุ่มแกล้งร่างบางด้วยการกระแทกรุนแรงมากเท่าไหร่ ก็เหมือนยิ่งเร่งให้เด็กน้อยถึงจุดหมายมากขึ้น รวมถึงตัวเขาเองก็ด้วย

เด็กนี่แน่นเกินไป..

"อืมม เรียก.."

"อึก แฮ่ก...ฮ๊าาา อะ อื้ออ อีกนิด..อ๊า"

พัคจีฮุนไม่ฟังคุณพ่ออีกแล้ว หูอื้ออึงไปหมด ในตอนนี้ได้ยินแต่เสียงแท่งเนื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือดผสมกับน้ำขาวขุ่นเสียดสีกับรูร้อนๆของตัวเองเท่านั้น อ้าปากครางเสียงหลงเมื่อใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง แก่นเล็กปริ่มน้ำใกล้ปลดปล่อยร่อมรอ

"หึ..."
ควานลินหัวเราะในลำคอเบาๆ มือหนาเอื้อมลงไปชักรูดแก่นเล็กช่วยเด็กน้อยให้ถึงฝั่ง ยกสะโพกอวบลอยสูงแล้วกระแทกอัดลงไปอีกสองสามครั้งก็ได้ยินเสียงเล็กเรียกชื่อเขาอย่างที่ต้องการ

"อะ อ๊าาา ค..ควา...กวานลิน!!!!"
กรีดเสียงร้องครางชื่อคุณพ่อคนหล่อที่ตอนนี้สถานะอาจจะต้องเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นออกมาดังลั่น หัวสมองปวดตุบไปหมด ก่อนจะปลดปล่อยหยาดน้ำรักพุ่งเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องแกร่ง ดวงตากลมปรือปรอยฉ่ำวาวไปด้วยน้ำตา ก่อนที่มันจะปิดสนิทลงทันที

"อ่ะ..จีฮุน...จีฮุนนา..อ่าห์!!"
ควานลินเองก็กระตุกวูบตามเด็กน้อยในอ้อมกอดมาติดๆ ปล่อยทุกหยาดหยดให้มันไหลเวียนอยู่ในช่องทางบวมช้ำ กระแทกซ้ำย้ำๆอีกที ก่อนจะค่อยๆถอดถอนแก่นกายออกช้าๆ ฟุบใบหน้าชื้นเหงื่อลงกับซอกคอหอมกรุ่นชุ่มเหงื่อ ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะสลบไปแล้ว

"จีฮุน พัคจีฮุน เฮ้!" ตบเข้าที่แก้มใสขึ้นสีเรื่อเบาๆ ก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อทาบทับฝ่ามือหนาลงกับแก้มนุ่มนิ่ม

"ตัวร้อนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..ไข้กลับงั้นเหรอ.."

ควานลินรีบกระเด้งตัวลุกออกจากร่างบางทันที มือหนาไม่วายทาบไปบนหน้าผากมนอีกรอบเพื่อความแน่ใจ ก่อนสายตาคมจะเหลือบมองถุงยาที่ตกอยู่พื้นห้อง

เด็กนี่ยังไม่ได้กินยา แล้วแถมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับเขาอีก

"...."



เหลือบมองใบหน้าหวานที่หลับพริ้มไปแล้ว หัวใจของควานลินกำลังกระตุกวูบเมื่อนึกถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้ที่จะเกิดขึ้น..



พรุ่งนี้...ที่อะไรๆระหว่างเขากับพัคจีฮุนจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว...











//ฮืออออ กว่าจะเสร็จจ อาจจะกากไปเยอะเลย ยังไงก็ฝากคอมเม้นท์ที่หน้าหลักด้วยนะเอ้ออ